دولتِ عدالت

الهگان جبر
 دشنه هاشان را...تن پوش کردند...
 به گوشت برادران!
 وز ترازوی عدالت
 سرازیر شدند...قربانیان فقر!
 نیش شهوت برادرهای نامی
 درید...بکارتِ عفافِ خواهران را...
 تشنه ی خون شد هوا
 سینه ها مامن افیون
 به صورت کودکان...چروک افتاده چون...چهره ی پیر وطن!
 بارخدایا...
 چه بگویم که نفس نیست مرا...
 زین درد تحملی نیست مرا...
 به عنایت دولتی امید که نیست
 این جانِ خسته را مرگی,مرحمت فرما...