الهگان جبر
 دشنه هاشان را...تن پوش کردند...
 به گوشت برادران!
 وز ترازوی عدالت
 سرازیر شدند...قربانیان فقر!
 نیش شهوت برادرهای نامی
 درید...بکارتِ عفافِ خواهران را...
 تشنه ی خون شد هوا
 سینه ها مامن افیون
 به صورت کودکان...چروک افتاده چون...چهره ی پیر وطن!
 بارخدایا...
 چه بگویم که نفس نیست مرا...
 زین درد تحملی نیست مرا...
 به عنایت دولتی امید که نیست
 این جانِ خسته را مرگی,مرحمت فرما...

چشم بسته از فرسنگ ها می شناسمت ... این تلاشت برای گم شدن مرا می خنداند !

خط ت را که عوض کردی... من ماندم و “دوستت دارم” هایی که هیچوقت دلیـــوری نشدند …

می شنوی ؟ دیگر صدای نفسم نمی آید ، به دار کشیده مرا بغض نبودنت...

عجب خیاط ماهریست روزگار... ک دل هیچکس را برای من تنگ ندوخت..

چه اشتباه بزرگی ، مردن برای کسی که برای خیلی ها کفن پوسانده است …

حرف تو که میشود...

من

چقدرناشیانه...

ادعای بی تفاوتی

میکنم...

دلی که شکستی را گچ چاره نکرد، گِل گرفتمش!!!

در خيال ديگرى ميرفت ومن چه عاشقانه كاسه آب پشتش خالى ميكردم...!

امشب تمام حوصله ام را...
در يک كلام كوچک...
در تو...
خلاصه كردم!!
اي كاش مي شد...
يک بار!
تنها همين...
يک بار!
تكرار مي شدي

عجب دردی می کشد این لبخند... بر لبهایی که پشت آن... متورم شده گلویی از شدتِ بغض...

گذشته کارم از غصه خوردن... رسیدم بجایی ک غصه میخورتم...