چه اشتباه بزرگی ، مردن برای کسی که برای خیلی ها کفن پوسانده است …

دلی که شکستی را گچ چاره نکرد، گِل گرفتمش!!!

عجب دردی می کشد این لبخند... بر لبهایی که پشت آن... متورم شده گلویی از شدتِ بغض...

گذشته کارم از غصه خوردن... رسیدم بجایی ک غصه میخورتم...

شبها به پهلو میخوابم

و پاهایم را در شکم جمع میکنم

جنین گونه....

به امید اینکه فردا متولد شوم....

و در عجبم از اینکه سالهاست بستر مرا آبستن است و من گستاخانه ،

نه سقط می شوم و نه متولد .... !