الهگان جبر
 دشنه هاشان را...تن پوش کردند...
 به گوشت برادران!
 وز ترازوی عدالت
 سرازیر شدند...قربانیان فقر!
 نیش شهوت برادرهای نامی
 درید...بکارتِ عفافِ خواهران را...
 تشنه ی خون شد هوا
 سینه ها مامن افیون
 به صورت کودکان...چروک افتاده چون...چهره ی پیر وطن!
 بارخدایا...
 چه بگویم که نفس نیست مرا...
 زین درد تحملی نیست مرا...
 به عنایت دولتی امید که نیست
 این جانِ خسته را مرگی,مرحمت فرما...

امشب تمام حوصله ام را...
در يک كلام كوچک...
در تو...
خلاصه كردم!!
اي كاش مي شد...
يک بار!
تنها همين...
يک بار!
تكرار مي شدي

باز من

باز این خلوت سرد

باز شانه های من و آوارِ یک کوه...درد...

باز تنهاییُ ذهن من

که پرسه میزند در حریم تو...

خواسته و ناخواسته... چون ماه در مسلخ کره ی خاکی

و چشمانی خیس...از خون شقایق

که مانده اند مات به راه...در انتظار آشنا

خزان زده قلبم را... یارای زمستانش نیست

انگار...دلش بهار میخواهد...اما چه سود؟

که حکمتِ عشق...فقط فاصله بود...

ماهِ من

در کسوفِ تو

فریادِ شعر من...سکوت شد...بغض شد ...اشک شد...

وزین رگبار نبودنت

رهسپار سیاهی میشود

نیمه جان شمع وجود من

و به پایان میرسم من...

در خلوتی سرد... و در آوار یک کوه ...درد...

عجب دردی می کشد این لبخند... بر لبهایی که پشت آن... متورم شده گلویی از شدتِ بغض...

خودکار میخاهمُ دفترِ کاهیِ 40 برگی... روح می ستاند این کیبورد... از جانِ نوشته هایم!!!

نقره داغ میشود گلویی که قَهقَهَش بلندست به خنده اما هِقهِقی پنهان دارد..